Wandelen voor veilige dijken

Hoe word je eigenlijk dijkwachter? Nou door op een open dag van het waterschap te belanden. “De kinderen waren toen nog klein en vonden het reuze interessant wat er allemaal te zien en te beleven was bij het waterschap. Ik raakte ondertussen in gesprek met één van de waterschappers.” vertelt Ingeborg op de Amaliabrug, pal boven de Vecht. Wij woonden in Baalder, een woonwijk die laag ligt en als de dijk zou breken zou ons huis onder water zou lopen. “Ik heb me gelijk aangemeld als dijkwachter.”

Haar man Marco is inmiddels ook dijkwachter. Hij dacht eerst dat hij zandzakken moest gaan vullen, maar kwam er al snel achter dat het hier niet om gaat. “Dijkwachter zijn is reuze interessant: je leert veel over dijken en waterbeheer. En het is heerlijk om samen met mensen over de dijk te wandelen, want dat is het eigenlijk: Een dijkwachter doet aan wandelen en monitoren”. Ook tijdens de wandeling langs de Vecht hebben ze al gezien dat de dijk er goed bij ligt. De bordjes staan goed en afgezien van een enkele molshoop, zijn er geen scheuren of gaten of andere rare dingen in de dijk.

Het leukste is de combinatie van theorie en de training buiten. Zo leerde Marco omgaan met de satelliettelefoon, de voorbereiding van het waterschap is gedegen met veel aandacht voor veiligheid. Niet alleen voor de dijken maar ook voor de dijkwachters zelf. Jaarlijks is er een training en die vinden ze belangrijk: “Je moet blijven oefenen, je kennis op peil houden. Maar ook het sociale is belangrijk, je loopt je patrouille met mensen met dezelfde passie. Je moet op mekaar aankunnen en ondertussen ben je heerlijk buiten.”

Is het belangrijk wat Ingeborg en Marco doen? Jazeker. Tijdens het hoogwater van 1998 woonde Ingebord in Zwolle en zag ze hoe hoog de zandzakken rond de grachten lagen. Toen kwam het dichtbij. Dat ze nu zelf een steentje kan bijdragen aan waterveiligheid is heel mooi. “ha hoogwater” zegt ze handenwrijvend met een glimlach “laat het maar komen, wij zijn goed getraind en wij zijn er klaar voor!”

Hun kinderen zijn inmiddels een stuk groter. Eentje wordt matroos bij de marine en gaat straks over het grote water. Zijn ouders blijven goed zorgen voor het water in de Vecht.